Bovenstaande titel oogt wat vreemd, maar staat ook wel bekend als de verwachtingskloof tussen de accountant en onder andere de cliënt. Er bestaat een kloof tussen wat een accountant daadwerkelijk kan doen en wat opdrachtgevers en gebruikers van een jaarrekening verwachten.
Een cliënt is een afnemer van een goed of dienst van een leverancier. In principe is het zo dat hier een betaling tegenover staat. Voor organisaties, waaronder ook accountantskantoren, zijn cliënten een belangrijke bron om – direct of indirect – inkomsten te verwerven.
Een accountant is een vertrouwenspersoon voor het maatschappelijk verkeer. Hij geeft aan hoe betrouwbaar de jaarrekening van een bedrijf is, lees: of de cijfers in de jaarrekening goed verantwoord zijn. De accountant is ook de steun en toeverlaat van de ondernemer als die vragen heeft over bijvoorbeeld de financiën of de administratie.
Door de maatschappelijke rol, die accountants hebben, zijn accountants gebonden aan strenge regels. Deze regels zijn in het leven geroepen om de belangen van het maatschappelijk verkeer te dienen.
Sinds jaar en dag staat bovenstaande bekend als de ‘verwachtingskloof’: cliënten hebben een andere verwachting ten aanzien van de houding van de accountant. De cliënt verwacht dat de accountant zijn werkzaamheden verricht voor haar als cliënt en (misschien) in de tweede plaats voor de bank, Belastingdienst en dergelijke (lees: maatschappelijk verkeer), omdat zij betaalt en met in het achterhoofd ‘wie betaalt, die bepaalt’.
Naar aanleiding van bovenstaande zou men kunnen zeggen dat het maatschappelijk verkeer
- voor een groot deel van de diensten - de cliënt is van het accountantskantoor die indirect hiervoor betalen, doordat opdrachtgevers (‘betalende cliënten’) op grond van wet- en regelgeving verplicht zijn om accountantskantoren voor deze diensten in te schakelen.
Begrijpt u het nog…of wordt de kloof alleen maar groter?
